Μια άγνωστη πτυχή της ζωής του Τοντόρ Καμπακτσίεβ που σχετίζεται με την παραμονή του στην Ελλάδα, από τους Χορωδούς:
Το 1993 η τότε Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη μετά τη σύνταξη ολοκληρωμένης μελέτης για τη δημιουργία Μουσικού Πανεπιστημίου όπου θα φοιτούσαν μελλοντικοί μαέστροι, έκανε επίσημο αίτημα στο υπουργείο πολιτισμού της Βουλγαρίας από όπου κατάγεται ο μαέστρος, να στείλουν στην Ελλάδα όποιον ακαδημαϊκό θα έκριναν ως καταλληλότερο να διδάξει στο υπό ίδρυση πανεπιστήμιο.
Το υπουργείο πολιτισμού της Βουλγαρίας επέλεξε τον κύριο Τοντόρ Καμπακτσίεβ που ήταν ήδη καθηγητής αντίστοιχου Μουσικού Πανεπιστημίου στην Φιλιππούπολη, διδάσκοντας μουσική διεύθυνση και παράλληλα μαέστρος της παλαιότερης Κρατικής Χορωδίας της Βουλγαρίας, από το 1977 που αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο, με την οποία είχε αποσπάσει πολλά πρώτα διεθνή βραβεία.
Για την επιλογή του βάρυνε η εμπειρία του σε αντίστοιχη θέση στην Ισπανία.
Ο μαέστρος αποδέχτηκε την τιμητική πρόταση, και έφθασε στην Ελλάδα όπου σε συνεργασία με το Υπουργείο πολιτισμού ξεκίνησε την προετοιμασία δημιουργίας του Βαλκανικού Πανεπιστημίου. Όμως η τότε υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη αναγκάζεται να ταξιδέψει στην Αμερική λόγω του προσωπικού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε και ο Μαέστρος Todor Kabakchiev επιστρέφει στη Βουλγαρία περιμένοντας την επιστροφή της Μελίνας. Ο θάνατος της Μελίνας Μερκούρη άφησε ανολοκλήρωτο το σχέδιο της αφού ο επόμενος Υπουργός Πολιτισμού κύριος Μικρούτσικος δεν το συνέχισε. Ο μαέστρος έμεινε εργασιακά ακάλυπτος αφού ,σύμφωνα με τους νόμους της πατρίδας του, για να επιστρέψει στην θέση εργασίας πού κατείχε, έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια κατά τα οποία θα ήταν άνεργος. Αποφάσισε λοιπόν να γυρίσει στην Ελλάδα αποδεχόμενος πρόταση να διευθύνει τη χορωδία των Ασπρων Σπιτιών που τότε ήταν κάτω από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Πεσινέ. Τα δύο χρόνια πέρασαν αλλά ο μαέστρος δεν επέστρεψε στην πατρίδα του γιατί στο μεταξύ δέθηκε συναισθηματικά με την Ελλάδα. Αρχισε να λειτουργεί σαν πολιτιστική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας με αποτέλεσμα, το 2002 το Υπουργείο πολιτισμού της χώρας του και ο Δήμος της γενέτειρας πόλης του Σβιστόφ να τον ανακηρύξουν επίτιμο πολίτη και να του απονείμουν το χρυσό κλειδί της πόλης.
Σας μιλήσαμε γι’ αυτή την μοιραία πτυχή της ζωής του για να αντιληφθούμε όλοι πόσο μεγάλη τιμή είναι για την μικρή μας πόλη η παρουσία αυτού του ανθρώπου που έφτασε στα ανώτατα επίπεδα μόρφωσης και κοινωνικής καταξίωσης.
Από το 2003 που ανέλαβε και την δική μας χορωδία, ώθησε τα πράγματα με την εμπειρία του, την αξιοθαύμαστη εργατικότητά του και τις Ιδέες του.
